معرفی رشته مهندسی هوافضا
پورتال جامع مهندسین ایران – رشته مهندسی هوافضا مجموعه ای از علوم و توانایی های علمی و عملی در زمینه تحلیل، طراحی و ساخت وسایل پرنده نظیر هواپیماها، بالگردها، گلایدرها، موشک ها و ماهواره هاست.
این رشته بر چهار پایه آئرودینامیک، جلو برندگی، مکانیک پرواز و سازه های هوافضایی استواره. که در این میان آئرودینامیک به مطالعه و بررسی جریان هوا، محاسبه نیروها و گشتاورهای ناشی از آن بر روی جسم پرنده می پردازه و مهندس هوافضا با فراگیری این علم به تحلیل جریان های پیچیده در اطراف اجسام پرنده پرداخته.
هدف مهندسی هوافضا
هدف تربیت کارشناس در صنایع هواپیما و هلیکوپترسازی و فردی آشنا به مقدمات و اصول مهندسی هوافضا است. طول متوسط دوره ۴ سال است. دانشجویان موظفند ۳ واحد پروژه بگیرند و ۲ تابستان در دفاتر مهندسی صنایع مربوط کارآموزی کنند. فارغ‌التحصیلان کادر مورد نیاز محاسبات ، طراحی، تحقیقات و ساخت صنایع مختلف هواپیمایی، هلیکوپترسازی، موشکی و صنایع دیگر را تامین می‌کنند.
دروس این مجموعه شامل دروس عمومی، پایه، اصلی، تخصصی، کارگاهی و کارآموزی است و زمینه‌هایی چون آیرودینامیک، سازه هوایی، مکانیک پرواز و جلوبرنده‌ها را در بر می‌گیرد. پایه‌های اصلی لازم برای تحصیل در این رشته ریاضیات، فیزیک و زبان خارجی است. برای فارغ‌التحصیلان این رشته امکان ورود به دوره کارشناسی ارشد مهندسی هوافضا وجود دارد. باید توجه داشت که صنایع هوافضا در دنیا یکی از پیشروترین زمینه‌های تحقیقاتی است.
و همواره موجبات ترقی و جهش در سایر رشته‌های علوم و مهندسی را فراهم ساخته و در این راستا بودجه‌های عظیم نظامی و غیرنظامی را به خود اختصاص داده است، موضوعاتی از قبیل طراحی و ساخت هلیکوپتر، هواپیمای بدون سرنشین، هواپیمای بدون موتور، هواپیمای عمود پرواز و یا جنگنده از یک طرف و ساخت پایگاههای فضایی، مسافرت به کرات دیگر و جنگ ستارگان از طرف دیگر جامعیت و حساسیت این رشته را بیش از پیش روشن می‌سازد.
گرایش های رشته مهندسی هوافضا در مقطع کارشناسی
رشته مهندسی هوافضا دارای پنج گرایش هست که عبارتند از:
آیرودینامیك: به مطالعه و بررسی جریان هوا، محاسبه نیروها و گشتاورهای ناشی از اون بر روی جسم پرنده می پردازه و مهندس هوافضا با فراگیری این علم به تحلیل جریان های پیچیده در اطراف اجسام پرنده پرداخته و با به دست آوردن نیروهای آئرودینامیكی امكان بررسی پایداری و طراحی سازه رو فراهم میکنه.
جلوبرندگی: به مطالعه و بررسی سیستم های جلو برنده اعم از موتورهای پیستونی، توربینی، راكت ها و نحوه تولید نیروی رانش در اون ها می پردازه.
مكانیك پرواز: به مطالعه و بررسی رفتار و حركات جسم پرنده با استفاده از اطلاعات آئرودینامیكی، هندسی و وزنی میپردازه و در واقع علم مكانیک پرواز از «عملكرد» تشكیل میشه و «عملكرد» به بررسی برد، مسافت نشست و برخاست، مداومت پروازی در سرعت های مختلف و پایداری و كنترل وسایل پرنده میپردازه.
سازه های هوافضایی: به مطالعه و بررسی سازه های هواپیما و دیگر وسایل پرنده میپردازه و هدف اون طراحی سازه هایی هست كه علاوه بر استحكام كافی در برابر بارهای آئرودینامیكی و سایر بارهای استاتیكی وارد بر وسایل پرنده، حداقل وزن ممكن رو هم داشته باشن.
هواکشسانی: هواکشسانی یا آیرو الاستیسیته برهم کنش نیروهای هوا سرشی و نرمش سازه ای است که میتونه باعث اهتزاز واگرایی بشه.
درس های رشته مهندسی هوافضا
درس های رشته مهندسی هوافضا در مقطع كارشناسی در مجموع شامل ۱۴۰ واحد هست كه در ۵ گروه دروس عمومی، دروس پايه، دروس اصلی، دروس تخصصی و دروس كارگاهی، كارآموزی و پروژه ارائه میشه.
در سطح دروس پايه و اصلی رشته مهندسی هوافضا داشته و شامل واحدهايی در زمينه های رياضيات عمومی و مهندسی، فيزيك، كامپيوتر، محاسبات عددی، معادلات ديفرانسيل، استاتيك، ديناميك، مقاومت مصالح، نقشه كشی صنعتی، مكانيك سيالات، ترموديناميك كنترل اتومانيك، ارتعاشات، انتقال حرارت، توربو ماشين ها، طراحي اجزا و آزمايشگاه های مربوطه هست.
واحد های تخصصی اين رشته شامل درس های آئروديناميك، دروس مكانيك پرواز، جلو برنده ها، درس های طراحی هواپيما، سازه های هوايی، اصول راكت ها، آئروالاستيسيته، مكانيك مدارهای فضايی و كارگاه های تخصصی بال و بدنه و سيستم های هواپيما هست.
آینده شغلی ، بازار کار ، درآمد
در مورد مشکلات و دشواری‌های شغلی فارغ‌التحصیلان این رشته نیز دکتر رئیسی می‌گوید: مهمترین مشکل این رشته جدید بودن آن است و این که هنوز برای آن برنامه‌ریزی‌های لازم به صورت کلان تدوین نشده است و در نتیجه پراکنده‌کاری در این رشته زیاد است و در کل جذب نیروی انسانی از کانال صحیحی انجام نمی‌گیرد وگرنه عمدتا فارغ‌التحصیلان این رشته از نظر بازارکار مشکلی ندارند.
همان‌طور که پیش از این گفتیم هدف اصلی صنعت هوافضا طراحی و ساخت وسایل پرنده است، در نتیجه فارغ‌التحصیلان مهندسی هوافضا می‌توانند در صنایع و موسسات تحقیقاتی هواپیمایی ، موشکی و ماهواره فعالیت بکنند و همچنین در کلیه موسسات و سازمانهایی که به نحوی از وسایل پرنده استفاده می‌کنند، به عنوان کارشناس تحقیق در عملیات و تعمیر و نگهداری خدمت کنند.
اما علاوه بر اشتغال در مراکز فوق یک مهندس هوافضا با تسلط بر علوم آئرودینامیک، طراحی سازه و روشهای طراحی توربو ماشین‌ها توانایی کار در شاخه‌های متعددی از مهندسی و پروژه‌های خارج از حیطه صنایع هوافضایی را نیز دارد.
این مقاله هارو از دست ندهید:
